Ik vraag haar een houten poppetje (representant) voor haarzelf neer te zetten. Ze zet haarzelf in het midden van de ‘kamer’. Daaromheen zet ze poppetjes die representant staan voor haar man, haar dochter, haar zoon, haar moeder, haar vader en haar zusje. Door de poppetjes te bewegen in de ‘kamer’ en stil te staan bij het gevoel wat dit geeft, krijgt zij inzichten in haar familiesysteem. Ik observeer haar en zie de fysieke uitingen wanneer de emoties zich aandienen. Ze slikt meer, letterlijk wegslikken en wegduwen van de emoties, tegenhouden van de tranen, onrustige handbewegingen langs haar been en het wiebelen op de stoel. Ik vraag haar of iedereen op de juiste plek staat en of iedereen de juiste kijkrichting heeft. Ze verplaatst haar moeder en zusje nog een keer. Staat iedereen goed? vraag ik haar. Nee, ze verplaatst haar man. Iedereen staat nu goed, zegt ze. Ik vraag ‘hoe voelt dit, jouw eigen familiesysteem?’. De emoties zijn intens. Ze richt zich op haar ouders en hoe haar ouderlijke gezin draaide. Zij was de oudste dochter en nam de verzorgende rol op in het gezin. Haar moeder had meerdere hernia’s waardoor het zorgen voor vijf kinderen een uitdaging was. Haar vader was altijd op het land aan het werk. Haar zusje was slechthorend en hierdoor was er meer aandacht voor haar. In haar kindertijd werd ze verantwoordelijk gemaakt voor het draaiend houden van het huishouden. In haar volwassen leeftijd komt dit terug doordat ze haarzelf wegcijfert en (ongevraagd) hulp geeft aan anderen, ten koste van haar eigen welzijn. Haar systeem houdt dit ook in stand omdat ze zich dan nodig en gewaardeerd voelt. Ooit heeft ze hulp geroepen en haar systeem heeft deze manier bedacht. Echter is het nu niet meer helpend. Het weerhoudt haar ervan te zijn wie ze is en haarzelf op prioriteit 1 te zetten.
Ik vraag haar, wat je nu voelt, wie voelde zich ook een beetje zo? Ze zegt dat haar moeder ook deze verzorgende rol in haar ouderlijk gezin heeft gehad. Haar grootvader had een drukke winkel en haar grootmoeder was ook ziek. Het patroon herhaalde zich. Ze beseft dit nu pas. Het wordt nu voor haar inzichtelijk dat haar moeder niet anders heeft geleerd en niet beter wist. Het werd dus onbewust ook van haar verwacht. Het was niet de taak van Maria en haar moeder om als kind voor het gezin te zorgen. De tijd kunnen we niet terug draaien, wel kunnen we haar interne houding veranderen waardoor zij op haar juiste plek komt te staan in de familielijn en dus in haar kracht komt te staan. Ik vraag haar mij te herhalen;
Lieve mama, ik neem jou aan als moeder, met al jouw mooie kanten en al jouw minder mooie kanten en hetgeen waar ik naar verlangd had maar niet heb gekregen. Het was niet aan mij om voor jou en het gezin te zorgen, dit was de verantwoordelijkheid van jou en papa, ik snap dat jij ook niet anders hebt geleerd, ik vergeef het je. Ik vind het jammer dat ik dingen heb gemist in mijn kindertijd, ook dat vergeef ik je. Ik snap nu dat het toen niet anders was, maar ik had het liever anders gezien. Alles wat niet van mij is en wat ik niet meer wil dragen, laat ik in liefde los. Lieve mama, het is goed zo.
Hierna ronden we deze opstelling af. Het was intens, emotioneel en ook prachtig welke inzichten ze heeft gekregen.
Na een paar dagen geeft ze aan dat ze weer aan vroeger kan denken en erover kan praten zonder dat haar keel direct dicht zit, zonder dat ze direct begint te huilen, zonder zich direct af te sluiten. Ze ziet weer de mooie dingen uit haar kindertijd. De realiteit is niet veranderd maar haar interne houding is veranderd en dat lucht ontzettend op. Ze staat weer op de juiste plek in haar familiesysteem, de energie kan weer goed stromen en ze voelt zich krachtig.
Op verzoek van Maria is een beknopte versie van deze opstelling gepubliceerd.
Voel jij de behoefte om met jezelf aan de slag te gaan? Dan is een systemische opstelling waarschijnlijk onderdeel van jouw traject. Ontdek hier hoe ik jou kan helpen.
