Mijn jongste zoon is gehandicapt en heeft o.a. epilepsie. Hij heeft niet vaak insulten maar wanneer hij er een heeft, is het wel heftig. Dit soort traumatische ervaringen hebben invloed op je systeem, ook op die van mij. Zelf heb ik invloed op hoe ik er mee omga.
Mijn post van donderdagnacht:
Lieve Mexx, we worden om 01.00 uur wakker van jouw gejammer. Het is geen huilen, het is geen schreeuwen, het is het geluid van een welpje dat hulp roept, ons welpje. Je papa gaat naar beneden en ik besluit ook naar beneden te komen. Je zit in een epileptische aanval. We geven je noodmedicatie, 1e spray, de 2e volgt en de 3e ook en nog ben je niet uit je insult. Je hebt het moeilijk en onze harten breken. Toch maar 112 bellen. De ambulance is snel ter plekke en weer horen we ‘oh dit huis ken ik, hier ben ik al vaker geweest’. De harde realiteit dat jij vaker in nood zit en echt medische hulp nodig hebt. Op verzoek van het ambulancepersoneel geven we een 4e spray en nog kom je er niet uit. Resoluut wordt besloten dat je naar het ziekenhuis gaat. Je papa, jouw grote vriend en beschermer, gaat met je mee.
Ik sta midden in de nacht alleen op jouw kamer, alles van het infuus ligt door jouw kamer. Jouw bloed en spuug in je bedje. Ik voel me alleen en verdrietig, ik wil het liefste bij je zijn, je handje vasthouden en lieve woordjes in je oor fluisteren, zeggen dat het goed komt. Mijn rots is bij jou en dat is goed. Ik ga maar even praktisch bezig. Jouw lakentje en matrasje doe ik in de was, ik meld je af van school en de taxi en nu wacht ik op een bericht over jou. Straks breng ik jouw grote broer naar school en kom ik naar jou en je papa toe 🤍
Allereerst, is Mexx zaterdagmiddag weer lekker thuis gekomen en gaat het weer goed met hem.
Wanneer Mexx een epileptische aanval heeft gaat mijn hele systeem in standje actie. Ik handel naar wat nodig is, hoe ik mij daarbij voel, doet er op dat moment even niet toe. Mijn moederhart en brein is enkel gericht op het helpen van Mexx, doen wat nodig is. ACTIE! En dat is helemaal oké.
Toen Mexx mee was met de ambulance, kwam ik in standje rust. In deze fase merk ik dat mijn lichaam rustig wordt en dat ik van alles voel. Jaren geleden had ik deze fase niet kunnen omarmen. Ik bleef in actie en daarmee ging ik volledig voorbij het voelen. Mijn lichaam voelde dus continu stress. Dit is een mechanisme die ooit helpend was, om te overleven, me weg te houden van pijn. Nu is het niet meer helpend en heb ik geleerd dat het ook anders kan. Nu kan ik deze fase rustig ervaren, voelen wat er gevoeld mag worden en dit volledig omarmen.
Ik keerde naar binnen en voelde me verdrietig, bang en ook wel een beetje boos. Doordat ik dit nu kan en mag voelen, zakken deze emoties ook snel en hebben ze niet de overhand. Om op deze manier met stress om te gaan en ervoor te zorgen dat mijn lichaam standaard in rust is, in plaats van in actie (=stress), heeft tijd en aandacht nodig gehad. Ik ben flink met mijzelf aan de slag gegaan en ik ben heel dankbaar dat ik nu anderen hiermee kan en mag helpen.
Wil jij ook leren hoe jouw lichaam alleen in actie komt wanneer dit nodig is en niet continu in stress is? Neem dan contact met mij op en dan kijken we samen wat ik voor jou kan betekenen.
LOSLATEN | ONTDEKKEN | GROEIEN
